Αναδημοσιεύω άρθρο του γιου μου που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Παράλλαξη"
Με λένε Παύλο, είμαι φοιτητής, κάτοικος και θαυμαστής της Θεσσαλονίκης. Πριν λίγους μήνες έβαλα στη ζωή μου το ποδήλατο.
Σταδιακά έφτασα να κυκλοφορώ αποκλειστικά και μόνο με αυτό.
Ναι είμαι ο σπαστικός τύπος της παρέας που
περιμένουν όλοι να ξεκλειδώσει και να ξανακλειδώσει το ποδήλατο κάθε
φορά που αλλάζει τοποθεσία, να τσεκάρει κάθε 20’ αν βρίσκεται στο ίδιο
σημείο. (έχω και συναγερμό)
Η ζωή μου άλλαξε, το ίδιο και η Θεσσαλονίκη.
Ως κάτοικος των δυτικών, και τακτικός χρήστης του
ΟΑΣΘ ήξερα ότι για να πάω στο κέντρο από τον Εύοσμο, ήθελα περίπου 45’,
συν καθυστερήσεις, αναμονή στη στάση, κίνηση, μία ώρα.
Για να πάω από το κέντρο στην Πυλαία θα ήθελα
σίγουρα ακόμη τόσο ίσως και περισσότερο. Για να διασχίσω λοιπόν την πόλη
μου θα ήθελα το λιγότερο δύο ώρες. Συμπέρασμα,πίστευα, ότι ζούσα σε μια
πόλη, αποστάσεων που μόνο με λεωφορείο ή αυτοκίνητο μπορείς να
διασχίσεις.
Πράγματα που μου έμαθε το ποδήλατο για τη Θεσσαλονίκη (και όχι μόνο)
- Η Θεσσαλονίκη είναι μικρή, πολύ μικρή!
- Μπορώ να πάω από το σταθμό στην Καλαμαριά για να συναντήσω μια όμορφη κοπέλα, ό,τι ώρα και να είναι, έχω δεν έχω βενζίνη.
- Μπορώ να θεωρούμαι ο σουπερ-φιτ της παρέας απλά και μόνο επειδή διανύω με ποδήλατο, αποστάσεις που οι φίλοι μου παίρνουν λεωφορείο. (ποιος τρέχει σε γυμναστήρια)
- Πραγματικοί φίλοι, είναι αυτοί που το κρατάνε όταν κάνω βόλτα και τρώω παγωτό, κι ας θέλουν να το ρίξουν στον πρώτο κάδο που θα βρουν μπροστά τους.
- Το ποδήλατο στη βροχή μπορεί να γίνει διασκεδαστικό!
- Ανακαλύπτω κάθε μέρα κάτι καινούργιο στην πόλη μου, ακόμη και στη γειτονιά μου.
Τέλος, ζω την κάθε στιγμή σα να’ναι η τελευταία,
Ποτέ δε ξέρεις ποιος περνάει με κόκκινο.
Σας άρεσε το άρθρο?
ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΣΤΟ FACEBOOK ΜΕ ΕΝΑ ΚΛΙΚ ΕΔΩ
ή κάντε κλικ παρακάτω στα εικονίδια κοινωνικών δικτύων επιλογής σας:
